មើលឲ្យខ្ពស់ឡើង
ពពកនៅពេលព្រឹកបានចុះមកនៅទាបនឹងដីណាស់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចមើលទៅឆ្ងាយឃើញច្បាស់ ហើយអាចមើលបានតែពីរបីរយម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ពេលរសៀលមកដល់ ពពកក៏បានរសាត់ទៅឆ្ងាយ ហើយខ្ញុំក៏បានមើលឃើញកំពូលភ្នំផាយ ភីក ដែលអមសង្ខាង ដោយជួរភ្នំ។ កំពូលភ្នំនេះជាចំណុចសំគាល់ ដែលគេបានស្គាល់ជាងគេ ក្នុងទីក្រុងរបស់ខ្ញុំ។ ស្នាមញញឹមក៏បានលេចឡើង នៅលើផ្ទៃមុខខ្ញុំ។ ខ្ញុំយល់ឃើញថា ភាពស្រស់ស្អាតដែលយើងមើលឃើញនឹងភ្នែក ក៏អាចមានផលប៉ះពាល់មកលើការមើលឃើញខាងវិញ្ញាណរបស់យើងផងដែរ។ ហើយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ខ្ញុំនឹងងើបភ្នែកមើលទៅឯភ្នំ តែសេចក្តីជំនួយជួយដល់ខ្ញុំមកពីណា?”(ទំនុកដំកើង ១២១:១)។ ជួនកាល យើងគ្រាន់តែចាំបាច់ត្រូវមើលឲ្យខ្ពស់បន្តិច។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានជញ្ជឹងគិតថា ជំនួយគាត់មកពីណា ប្រហែលមកពីកាលនោះ នៅលើកំពូលភ្នំនៅជុំវិញទឹកដីអ៊ីស្រាអែលមានអាសនារបស់ព្រះដទៃជាច្រើន ហើយច្រើនតែមានចោរព្រៃនៅទីនោះផងដែរ។ ពុំនោះទេ គាត់ប្រហែលជាមើលទៅភ្នំស៊ីយ៉ូន ដែលមានព្រះវិហាររបស់ព្រះនៅទីនោះ ហើយក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះដែលបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ដែលជាព្រះនៃសេចក្តីសញ្ញារបស់គាត់(ខ.២)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលយើងថ្វាយបង្គំ ភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់យើងត្រូវតែមើលទៅព្រះ។ ភ្នែកយើងត្រូវមើលឲ្យខ្ពស់ជាងកាលៈទេសៈរបស់យើង ខ្ពស់ជាងទុក្ខលំបាក និងបញ្ហារបស់យើង ក៏ខ្ពស់ជាងពាក្យសន្យាខ្យល់ របស់ព្រះក្លែងក្លាយ ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន។ នោះយើងអាចមើលឃើញព្រះអាទិករ និងព្រះដ៏ប្រោសលោះ ដែលបានហៅចំឈ្មោះយើង។ ព្រះអង្គនឹងថែរក្សាយើង “ក្នុងដំណើរដែលយើងចេញចូលទៅមក ចាប់តាំងពីឥឡូវនេះរៀងតទៅ”(ខ.៨)។—Glenn Packiam
មកុដធ្វើពីក្រដាស់
បន្ទាប់ពីការញាំអាហារនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក នៅផ្ទះខ្ញុំបានបញ្ចប់ ម្នាក់ៗក៏បានបើកប្រអប់អំណោយ ដែលខាងក្នុងមានដូចជាស្ករគ្រាប់ របស់ក្មេងលេងតូចៗ ឬក្រដាស់ពណ៌តូចៗសម្រាប់បាចលេង។ ប៉ុន្តែ មានអ្វីផ្សេងទៀត ក្នុងប្រអប់អំណោយនោះ ដែលជាមកុដធ្វើពីក្រដាស់ សម្រាប់យើងម្នាក់ៗ។ យើងមិនអាចឃាត់ចិត្តមិនឲ្យពាក់មកុដនោះបានឡើយ ហើយយើងក៏បានញញឹមដាក់គ្នា ខណៈពេលដែលយើងអង្គុយនៅជុំវិញតុ។ យើងបានក្លាយជាស្តេច និងក្សត្រី ក្នុងពេលតែម្តងនោះ ទោះនគរយើងក្នុងពេលនោះ គឺជាបន្ទប់ញាំអាហារ ដែលរាយប៉ាយ បន្ទាប់ពីញាំអាហារពេលល្ងាចក៏ដោយ។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យាក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលខ្ញុំបានគិតដល់ជាញឹកញាប់។ នៅចុងបញ្ចប់ អ្នកជឿទាំងអស់នឹងបានគ្រងរាជ្យជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៦ថា “តើមិនដឹងថា ពួកបរិសុទ្ធនឹងជំនុំជំរះលោកីយ៍ដែរទេឬុ?”(ខ.២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលកំពុងតែនិយាយអំពីឯកសិទ្ធិពិសេស ដែលយើងមានពេលអនាគត ព្រោះគាត់ចង់លើកទឹកចិត្តអ្នកជឿ ឲ្យដោះស្រាយជម្លោះដោយសន្តិវិធី និងស្ងប់ស្ងាត់ នៅលើផែនដីនេះ។ ពួកគេបានប្តឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយធ្វើឲ្យខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់អ្នកជឿដទៃទៀត ក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគេ។
យើងអាចដោះស្រាយជម្លោះបានកាន់តែប្រសើរ ពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបង្កើតផលផ្លែនៃការដឹងខ្នាត សុភាព និងអត់ធ្មត់ នៅក្នុងយើង។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកផែនដីវិញ ហើយបញ្ចប់កិច្ចការដែលព្រះវិញ្ញាណបានធ្វើក្នុងជីវិតយើង(១យ៉ូហាន ៣:២-៣) យើងនឹងបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច សម្រាប់តួនាទីជា “ពួកសង្ឃ ថ្វាយដល់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា ឲ្យយើងបានសោយរាជ្យលើផែនដី”(វិវរណៈ ៥:១០)។ ចូរយើងតោងឲ្យជាប់សេចក្តីសន្យានេះ ដែលបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺផ្លេក ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដូចជាគ្រាប់ពេជ្រ…
ជីករំលើងឫសនៃភាពល្វីងជូរចត់
ពេលដែលប្អូនប្រុសរបស់អ្នកស្រីរេបេកា(Rebecca) និងប្អូនថ្លៃស្រីរបស់គាត់ ចាប់ផ្តើមមានបញ្ហាទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ អ្នកស្រីរេបេកាបានអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត សូមឲ្យពួកគេមានការផ្សះផ្សាឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏បានលែងលះគ្នា។ បន្ទាប់មក ប្អូនថ្លៃរបស់គាត់ក៏បាននាំកូនៗទៅរដ្ឋផ្សេង ដោយមិនមានការបដិសេធន៍ពីឪពុករបស់ពួកគេ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក អ្នកស្រីរេបេកាក៏លែងបានឃើញក្មួយស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ទៀត។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គាត់និយាយថា ដោយសារគាត់បានព្យាយាមជម្នះភាពសោកសៅនេះ ដោយខ្លួនឯង គាត់ក៏បានបណ្តោយឲ្យភាពល្វីងជូរចត់ចាប់ផ្តើមចាក់ឫសក្នុងចិត្តគាត់ ហើយវាក៏បានចាប់ផ្តើមរាលដាលដល់ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់។
កណ្ឌគម្ពីរនាងរស់បានចែងអំពីស្រ្តីម្នាក់ឈ្មោះណាអូមី ដែលព្យាយាមជម្នះចិត្តសោកសង្រេង ដែលប្រែជាភាពល្វីងជូរចត់។ ស្វាមីគាត់បានស្លាប់នៅប្រទេសក្រៅ ហើយដប់ឆ្នាំក្រោយមក កូនប្រុសរបស់គាត់ទាំងពីរក៏បានស្លាប់ទៀត។ គាត់ក៏ត្រូវរស់នៅយ៉ាងក្រតោកយ៉ាកជាមួយកូនប្រសារស្រី ម្នាក់ឈ្មោះនាងរស់ និងម្នាក់ទៀតឈ្មោះអ័រប៉ា(១:៣-៥)។ ពេលដែលនាងណាអូមី និងនាងរស់វិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់នាងណាអូមីវិញ អ្នកភូមិរបស់នាងមានចិត្តរំភើបរីករាយ ដែលបានឃើញពួកគេ។ ប៉ុន្តែ នាងណាអូមីក៏បានប្រាប់មិត្តភក្តិគាត់ថា “កុំហៅខ្ញុំថាន៉ាអូមីឡើយ ត្រូវហៅថាម៉ារ៉ាវិញ ដ្បិតព្រះដ៏មានគ្រប់ទាំងព្រះចេស្តា ទ្រង់បានប្រព្រឹត្តនឹងខ្ញុំដោយជូរល្វីងណាស់”(ខ.២០)។ គាត់ថែមទាំងប្រាប់គេឲ្យហៅគាត់ថា “ម៉ារ៉ា”វិញ ព្រោះឈ្មោះនេះមានន័យថា ជូរល្វីង។
តើមាននរណាខ្លះដែលមិនធ្លាប់ជួបការខកចិត្ត ដែលនាំឆ្ពោះទៅរកភាពល្វីងជូរចត់? អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ឈឺចាប់ ដោយសារសម្តីរបស់នរណាម្នាក់ ឬមិនបានអ្វីមួយដូចបំណង ឬក៏នរណាម្នាក់ធ្វើការទាមទារមកលើយើង ដែលធ្វើឲ្យយើងអាក់អន់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ តែពេលណាយើងទូលថ្វាយព្រះ អំពីភាពល្វីងជូរចត់ឬការឈឺចាប់ ក្នុងជម្រៅចិត្តយើង នោះទ្រង់អាចជួយជីករំលើងឫសនៃភាពល្វីងជូរចត់នោះ ទោះវានៅតូច ឬបានចាក់ចូលជ្រៅ អស់រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំក៏ដោយ ហើយព្រះអង្គអាចជំនួសមកវិញ ដោយវិញ្ញាណដែលផ្អែមល្ហែម និងមានពេញដោយអំណរ។—Anne Cetas
ព្រះរបស់មនុស្សដែលគេមើលរំលង
មានពេលមួយខ្ញុំបានចូលមើលបន្ទប់ហាត់ប្រាណ នៅក្នុងសណ្ឋាគារមួយ ហើយក៏បានជួបអ្នកស្រី អ៊ែន(Ann) ដែលកំពុងរៀបចំបន្ទប់នោះឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់។ ពេលដែលយើងបានជជែកគ្នា ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់មានទីបន្ទាល់ដ៏អស្ចារ្យមួយ។ គាត់ថា ជួនកាល គាត់មានអារម្មណ៍ថា គេហាក់ដូចជាមើលគាត់មិនឃើញ។ ប៉ុន្តែ គាត់ចង់ឲ្យព្រះប្រើគាត់។ ទោះបីជាគាត់ធ្លាប់រស់នៅជាមនុស្សញៀនថ្នាំ និងជាស្រីរកស៊ីផ្លូវភេទ នៅតាមចិញ្ចើមថ្នល់ តែគាត់ដឹងថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យគាត់បោះបង់ជីវិតចាស់ ហើយងាកមកដើរជាមួយព្រះអង្គវិញ។ ថ្ងៃមួយ គាត់ក៏បានលត់ជង្គង់ទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយព្រះអង្គក៏បានរំដោះគាត់ឲ្យមានសេរីភាពរួចពីបាប។
ខ្ញុំក៏បានអរគុណអ្នកស្រីអ៊ែន សម្រាប់ការចែកចាយ អំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់គាត់ ហើយក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ថាព្រះទ្រង់តែងតែទតឃើញ ហើយយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះគាត់ជានិច្ច។ ហើយប្រាប់គាត់ថា ថ្ងៃនោះ ព្រះអង្គបានប្រើគាត់ ក្នុងការសន្ទនារបស់យើង តាមរបៀបដ៏ប្រសើរ ដើម្បីរំឭកខ្ញុំ អំពីអំណាចចេស្តាទ្រង់ ដែលអាចកែប្រែជីវិត។
ព្រះចូលចិត្តប្រើមនុស្ស ដែលអ្នកដទៃមើលរំលង។ សាវ័កអនទ្រេ មិនមានឈ្មោះល្បីដូចសាវ័កពេត្រុស ដែលជាបងប្អូនគាត់ទេ តែព្រះគម្ពីរបានចែងថា រឿងទីមួយដែលគាត់ធ្វើ បន្ទាប់ពីគាត់បានជួបព្រះយេស៊ូវ នោះគឺគាត់បានទៅហៅលោកពេត្រុស ហើយប្រាប់គាត់ថា គាត់បានជួបព្រះមែស៊ី រួចគាត់ក៏បាននាំលោកពេត្រុសឲ្យមកជួបព្រះយេស៊ូវ(យ៉ូហាន ១:៤១-៤២)។
លោកពេត្រុសបានជួបព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈលោកអនទ្រេ។ គេមិនសូវមានការចាប់អារម្មណ៍ចំពោះភាពស្មោះត្រង់របស់លោកអនទ្រេ តែភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់បានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកលើពិភពលោក។
ព្រះទ្រង់ឲ្យតម្លៃមកលើការបម្រើដោយស្មោះត្រង់ ជាជាងឲ្យតម្លៃមកលើកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់យើង។ ព្រះអង្គអាចប្រើយើង ដោយអំណាចចេស្តា ទោះយើងនៅទីណា ឬគ្មាននរណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍មកលើយើងក៏ដោយ។—James Banks
សម្លេងត្រែនៃការរំឭក
កងទ័ពអាមេរិកមានប្រពៃណីផ្លំត្រែ បទ “Taps” នៅពេលថ្ងៃលិច និងនៅក្នុងពិធីបុណ្យសពរបស់ទាហាន ដែលបានពលីជីវិត។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលបានអានទំនុកច្រៀង របស់បទនេះ ហើយក៏បានរកឃើញថា បទនេះមានល្បះជាច្រើន ដែលបញ្ចប់ដោយពាក្យថា “ព្រះទ្រង់គង់នៅក្បែរ”។ ដូចនេះ មុនពេលយប់មកដល់ ឬក្នុងពេលសោកសង្រេង ដោយសារការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ទំនុកច្រៀងនៃបទនេះបានធានាពួកទាហានអាមេរិកទំាងឡាយថាព្រះគង់នៅក្បែរជានិច្ច។
នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ គេក៏បានផ្លុំត្រែដើម្បីរំឭកពួកអ៊ីស្រាអែលថា ព្រះទ្រង់គង់នៅក្បែរពួកគេ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវតែ “ផ្លុំត្រែ” នៅក្នុងពេលធ្វើពិធីបុណ្យសំខាន់ៗ ដែលជាផ្នែកមួយនៃការតាំងសញ្ញារវាងព្រះ និងប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល (ជនគណនា ១០:១០)។ ការផ្លុំត្រែជាការរំឭកថា ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែមានវត្តមានគង់នៅក្បែរប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីជួយពួកគេ ព្រោះព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងជួយពួកគេ។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងនៅតែត្រូវការការរំឭកថា ព្រះទ្រង់គង់នៅក្បែរយើង។ ហើយក្នុងការថ្វាយបង្គំរបស់យើង យើងក៏អាចស្រែកអំពាវរកព្រះអង្គ ដោយការអធិស្ឋាន និងបទចម្រៀងផងដែរ។ យើងអាចចាត់ទុកថា ការអធិស្ឋានរបស់យើង គឺប្រៀបដូចជាសម្លេងត្រែ ដែលសុំឲ្យព្រះទ្រង់ជួយយើង។ ហើយយើងក៏មានការកម្សាន្តចិត្ត ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះអង្គតែងតែស្តាប់ឮ អ្នកដែលស្រែករកព្រះអង្គ(១ពេត្រុស ៣:១២)។ ព្រះអង្គឆ្លើយតបការទូលអង្វររបស់យើង ដោយការធានា អំពីព្រះវត្តមាន ដែលចម្រើនកម្លាំង និងកម្សាន្តចិត្តយើង ក្នុងពេលដ៏ពិបាក និងពេលសោកសង្រេង ក្នុងជីវិត។—Lisa M. Samra
ជម្រៅនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
ឌីឡាន មែកខូយ(Dylan McCoy) ជាក្មេងអាយុ៣ឆ្នាំ ដែលទើបតែចេះរៀនហែលទឹក ពេលដែលគាត់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអណ្តូងទឹក នៅក្រោយផ្ទះជីតារបស់គាត់ ដែលមានជម្រៅ១២ម៉ែត្រ ដែលមានជញ្ជាំងធ្វើពីថ្ម និងមានគំរបធ្វើពីឈើកុងផ្លាកេ ដែលពុកផុយ។ ឌីឡានបានធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់អណ្តែតទឹក ដែលមានជម្រៅបីម៉ែត្រ រហូតដល់ពេលដែលឪពុករបស់គាត់បានចុះមកជួយសង្រ្គោះគាត់។ ក្រុមអ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យក៏បានទម្លាក់ខ្សែពួរ ដើម្បីយោងក្មេងប្រុសម្នាក់នេះឡើងមកលើ ប៉ុន្តែ ឪពុកគាត់មានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង អំពីសុវត្ថិភាពរបស់កូនគាត់ បានជាគាត់សុខចិត្តចុះក្នុងអណ្តូងតាមថ្មដែលរអិល ដោយខ្លួនឯង ដើម្បីធានាសុវត្ថិភាពកូនគាត់។
នេះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលឪពុកម្តាយមានចំពោះកូន។ ទោះនៅឆ្ងាយ(និងជ្រៅ) យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងហ៊ានទៅ ដើម្បីជួយកូនរបស់យើង!
សាវ័កយ៉ូហានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំដំបូង ដែលកំពុងជួបការលំបាក នៅក្នុងការឈរឲ្យមាំមួន ខណៈពេលដែលសេចក្តីបង្រៀនខុសឆ្គងកំពុងតែនាំពួកគេឲ្យវង្វេង។ ពេលនោះ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “មើល សេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងណាហ្ន៍ ដែលព្រះវរបិតាបានផ្តល់មកយើងរាល់គ្នា ឲ្យយើងបានហៅថាជាកូនរបស់ព្រះដូច្នេះ”(១យ៉ូហាន ៣:១)។
គាត់បានហៅអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវថា “កូន” ព្រះ ជាការដាក់ផ្លាកឲ្យដ៏ត្រឹមត្រូវ និងស្និទ្ធស្នាល ដើម្បីរំឭកពួកគេថា ពួកគេមានតម្លៃយ៉ាងណា ចំពោះទ្រង់។
តើការលះបង់របស់ព្រះ សម្រាប់កូនទ្រង់ មានភាពជ្រាលជ្រៅយ៉ាងណា?
មានការជាច្រើនដែលឪពុកម្តាយហ៊ានធ្វើ ដើម្បីកូនរបស់ខ្លួន គឺដូចដែលឪពុករបស់ឌីឡានបានហ៊ានចុះក្នុងអណ្តូង ដើម្បីជួយសង្រ្គោះគាត់ជាដើម។ ប៉ុន្តែ ព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ទ្រង់បានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ឲ្យយាងចុះមក ដើម្បីនាំយើងដែលជាកូនទ្រង់ ចូលមកជិតព្រះទ័យព្រះអង្គ ហើយប្រទានជីវិតថ្មីមកយើងរាល់គ្នា(ខ.៥-៦)។—Elisa…
ការផ្លាស់ប្តូរពីខ្ចីទៅទុំ
ក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃការងារ ដែលលោកឆាល សាយមែន(Charles Simeon ឆ្នាំ ១៧៥៩ ១៨៣៦) បានធ្វើថ្វាយព្រះ នៅទីក្រុងខេមប្រ៊ីច ប្រទេសអង់គ្លេស គាត់បានជួបលោកហេរនី វែន(Henry Venn) ដែលជាគ្រូគង្វាល ក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ និងកូនស្រីរបស់គាត់។ បន្ទាប់ពីបានជួបគ្នាហើយ កូនស្រីរបស់លោកវែន ក៏បាននិយាយថា យុវជនម្នាក់នេះហាក់ដូចជា និយាយស្តីគំរោះគំរើយ និងមានអំណួតណាស់។ លោកវែនក៏បានប្រាប់កូនស្រីគាត់ឲ្យបេះផ្លែប៉េះដែលមិនទាន់ទុំម្នាក់មួយផ្លែ។ ពួកគេឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីឪពុករបស់ពួកគេប្រាប់ឲ្យបេះផ្លែដែលមិនទាន់ទុំ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ពួកគេថា ពេលនេះផ្លែនៅខ្ចីមានពណ៌បៃតង និងរស់ជាតិជូរ ហើយយើងត្រូវរង់ចាំឲ្យពួកវាទុំ ដោយពួកវាត្រូវការពន្លឺថ្ងៃ និងការស្រោចទឹកបន្តិច នោះពួកវានឹងទុំ មានរស់ជាតិផ្អែមហើយ។ ជីវិតរបស់លោកសាយមែន គឺមិនខុសពីផ្លែប៉េះឡើយ។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក លោកសាយមែនក៏ប្រែជាមានភាពសំឡូតជាងមុន ដោយព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលកែប្រែជីវិតគាត់។ មូលហេតុទីមួយ គឺដោយសារគាត់ប្តេជ្ញាចិត្តអានព្រះគម្ពីរ និងអធិស្ឋានជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់ ដែលស្នាក់នៅជាមួយគាត់អស់រយៈពេលពីរបីខែ ក៏បានសង្កេតឃើញទម្លាប់ដ៏ល្អនេះ ហើយក៏បាននិយាយថា ទម្លាប់នៃការអធិស្ឋាន និងអានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ គឺជាអាថ៌កំបាំងនៃការផ្លាស់ប្តូរ និងកម្លាំងខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់។
លោកសាយមែនបានចំណាយពេលប្រចំាថ្ងៃជាមួយព្រះ ដោយយកគំរូតាមហោរាយេរេមា ដែលបានស្តាប់តាមព្រះបន្ទូលព្រះ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ លោកយេរេមាមានការពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងមកលើព្រះបន្ទូលព្រះ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ទូលបង្គំបានឃើញព្រះបន្ទូលទ្រង់ ទូលបង្គំក៏បានទទួលទានលេបចូលអស់ហើយ”។ គាត់បានទំពារ និងលេបចូលព្រះបន្ទូលព្រះក្នុងចិត្តគាត់…
របៀបនៃការរស់នៅ ដែលថ្វាយបង្គំព្រះ
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែឈរតម្រង់ជួរ ដើម្បីញាំអាហារប៊ូហ្វេ ពេលព្រឹក នៅមជ្ឈមណ្ឌលសន្និសីទគ្រីស្ទបរិស័ទ មានស្រ្តីមួយក្រុមបានដើរចូលក្នុងសាលទទួលទានអាហារ។ ខ្ញុំក៏បានញញឹម ហើយនិយាយពាក្យសួស្តី ទៅកាន់ស្រ្តីម្នាក់ ដែលចូលមកតម្រង់ជួរបន្ទាប់ពីខ្ញុំ។ គាត់ក៏បាននិយាយសួស្តីមកខ្ញុំវិញ រួចប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ស្គាល់ខ្ញុំ។ យើងក៏បានដួសពងទាចៀនដាក់ចូលក្នុងចានបាយរបស់យើង ហើយក៏បានដើររកកន្លែងអង្គុយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា គាត់ប្រាកដជាច្រឡំមនុស្សហើយ។
ពេលយើងត្រឡប់មករកអាហារពេលថ្ងៃត្រង់ ស្ត្រីនោះក៏បានដើរមករកខ្ញុំ ដោយសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកមានឡានពណ៌សមួយគ្រឿងមែនទេ?”
ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំធ្លាប់មានឡានពណ៌សមួយគ្រឿង កាលពីរបីឆ្នាំមុន។
គាត់សើច រួចនិយាយថា “យើងធ្លាប់ឈប់នៅកន្លែងភ្លើងស្តុប នៅក្បែរសាលាមតេយ្យមួយ ស្ទើររាល់ព្រឹក។ ខ្ញុំតែងតែឃើញអ្នកលើកដៃឡើង ច្រៀងដោយអំណរ។ ខ្ញុំគិតថា អ្នកប្រហែលជាកំពុងតែថ្វាយបង្គំព្រះហើយ។ ការនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ថ្វាយបង្គំជាមួយអ្នក សូម្បីតែនៅថ្ងៃដែលខ្ញុំមានរឿងជាច្រើន”។
យើងក៏បានសរសើរដំកើងព្រះ អធិស្ឋានជាមួយគ្នា ហើយក៏បានអោបគ្នា ហើយប្រកបអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយគ្នា ដោយអំណរ។
មិត្តភក្តិថ្មីម្នាក់នេះបានបញ្ជាក់ថា ជាញឹកញាប់មនុស្សមានការកត់សម្គាល់មកលើការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងគិតថា គ្មាននរណាម្នាក់មើលមកយើងក៏ដោយ។ កាលណាយើងឱបក្រសោបយករបៀបនៃការរស់នៅ ដោយការថ្វាយបង្គំ ដោយអំណរ នោះយើងអាចចូលមករកព្រះអាទិកររបស់យើង គ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែង។ កាលណាយើងទទួលស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ និងភាពស្មោះត្រង់ដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអង្គ នោះយើងអាចអរសប្បាយនឹងការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ ហើយអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការបន្តថែរក្សាយើង(ទំនុកដំកើង ១០០)។ ពេលណាអ្នកដទៃឃើញយើងច្រៀងសរសើរព្រះ នៅក្នុងឡាន អធិស្ឋាននៅទីសាធារណៈ ឬផ្សព្វផ្សាយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ…
ល្បឿនរបស់ព្រះយេស៊ូវ
ថ្មីៗនេះ ឡានរបស់ខ្ញុំត្រូវការជួសជុល។ មានយានដ្ឋានជួសជុលរថយន្តមួយ ស្ថិតនៅចម្ងាយប្រហែល១,៦ គីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះខ្ញុំ តែយានដ្ឋាននោះមិនបានបើកទ្វារទេថ្ងៃនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំត្រូវសម្រេចចិត្តដើរទៅផ្ទះ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែដើរនៅលើចិញ្ចើមថ្នល់ដែលមានចរាចរណ៍ដ៏មមាញឹក ខ្ញុំសង្កេតឃើញថាម្នាក់ៗបានធ្វើដំណើរលឿនៗណាស់។
គ្មានអ្វីចម្លែកទេ។ ឡានតែងតែធ្វើដំណើរលឿនជាងអ្នកថ្មើរជើងអញ្ចឹងឯង។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែដើរទៅផ្ទះ តាមសម្រួល ខ្ញុំក៏បានគិតឃើញថា សព្វថ្ងៃនេះ យើងមានទម្លាប់ធ្វើដំណើរលឿនៗ ស្ទើរតែគ្រប់ពេលទៅហើយ។ ហើយខ្ញុំក៏បានគិតឃើញថា ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំរំពឹងចង់ឲ្យព្រះទ្រង់ធ្វើការលឿន សម្រាប់ខ្ញុំ។ និយាយរួម ខ្ញុំចង់ឲ្យផែនការរបស់ព្រះអង្គ មានដំណើរឆាប់រហ័ស ដូចកាលវិភាគរបស់ខ្ញុំផងដែរ។
មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ ពេលខ្លះព្រះអង្គមានដំណើរយឺត ដែលធ្វើឲ្យមិត្តសំឡាញ់ទ្រង់ខ្លះមានការខកចិត្ត។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១១ នាងម៉ារា និងម៉ាថា បានឲ្យគេទៅទូលព្រះអង្គថា លោកឡាសា កំពុងមានជំងឺ។ ពួកគេដឹងថា ព្រះយេស៊ូវអាចជួយគាត់(ខ.១-៣)។ ប៉ុន្តែ បួនថ្ងៃក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានយាងមកដល់(ខ.១៧) គឺបន្ទាប់ពីលោកឡាសាស្លាប់។ នាងម៉ាថា ក៏បានទូលព្រះយេស៊ូវថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ បើសិនជាទ្រង់បានគង់នៅទីនេះ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់មិនបានស្លាប់ទេ”(ខ.២១)។ ពួកគេមានការខកចិត្ត ព្រោះព្រះអង្គមិនបានប្រញាប់យាងមក តាមការរំពឹងគិតរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមានផែនការធំជាងការរំពឹងគិតរបស់ពួកគេ គឺផែនការប្រោសលោកឡាសា ឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ(ខ.៣៨-៤៤)។
តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដូចនាងម៉ាថាទេ? ជួនកាល ខ្ញុំចង់ឲ្យព្រះយេស៊ូវឆាប់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ។ ជួនកាល យើងគិតថា…
ពេលដែលទឹកជំនន់មកដល់
ខ្ញុំរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ ដែលស្ថិតនៅភាពខាងលិចនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលសម្បូរដោយភ្នំ ដែលមានផ្ទាំងថ្មធំៗច្រើន និងមានព្រឹលធ្លាក់រៀងរាល់ឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែ គ្រោះធម្មជាតិដែលអាក្រក់បំផុត ក្នុងរដ្ឋរបស់ខ្ញុំ មិនជាប់ទាក់ទងអ្វីនឹងព្រិលនោះឡើយ តែបានកើតឡើងដោយសារភ្លៀងធ្លាក់។ ទឹកជំនន់ប៊ីក ថមសិនបានកើតឡើង នៅថ្ងៃទី៣១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៧៦ នៅទីក្រុងអេស្តេ ផាក។ ពេលដែលទឹកស្រកទៅវិញ ចំនួនមនុស្សស្លាប់បានកើនឡើងដល់ ១៤៤នាក់ ដោយមិនរាប់បញ្ចូលការស្លាប់របស់សត្វចិញ្ចិម។ បន្ទាប់ពីគ្រោះធម្មជាតិដ៏អាក្រក់នេះបានបញ្ចប់ គេក៏បានធ្វើការសិក្សាយ៉ាងល្អិតល្អន់ ក្នុងដំបន់នោះ ជាពិសេស ទាក់ទងនឹងគ្រឹះរបស់ផ្លូវថ្នល់ទាំងតូចទាំងធំ។ គេក៏បានសាងសង់ជញ្ជាំងពីបេតុង ដើម្បីទប់ទល់នឹងខ្យល់ព្យុះ។ អាចនិយាយបានថា ផ្លូវថ្នល់ទាំងនោះមានជញ្ជាំងការពារខ្យល់ព្យុះ ដែលមានគ្រឹះដ៏រឹងមាំ។
ក្នុងជីវិតយើង យើងមិនសួរថា តើទឹកជំនន់នឹងកើតឡើងឬទេ តែយើងសួរថា តើទឹកជំនន់នឹងកើតឡើងនៅពេលណា? ជួនកាល យើងបានទទួលដំណឹងជាមុន តែតាមធម្មតា យើងមិនបានដឹងជាមុនថា ទឹកជំនន់មកដល់នៅពេលណាទេ។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលសង្កត់ធ្ងន់ អំពីគ្រឹះដ៏រឹងមាំ ដើម្បីត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ទឹកជំនន់នៃជីវិត គឺគ្រឹះដែលសង់ដោយការស្តាប់ឮព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ហើយធ្វើតាម(លូកា ៦:៤៧)។ ការស្តាប់ ហើយធ្វើតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ គឺប្រៀបបាននឹងការចាក់បេតុងដ៏រឹងមាំ ចូលទៅក្នុងគ្រឹះជីវិតយើង។ ពេលដែលទឹកជំនន់មកដល់ យើងអាចឈរយ៉ាងមំាមួន ព្រោះយើងត្រូវបានសង់នៅលើគ្រឹះដ៏រឹងមាំ(ខ.៤៨)។ បើយើងស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ហើយមិនប្រព្រឹត្តតាម ជីវិតយើងនឹងងាយរងគ្រោះ ហើយដួលរលំ…